Friedrich Nietzsche: Güz Mevsimidir Bu

Güz mevsimidir bu,
kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden,
durma git!
Güneş yamaçta sürünüyor,
tırmanıyor, tırmanıyor,
ve her adımda durup dinleniyor.

Ne varsa dünyada öyle solgun,
yorgun ve gevşek tellerde
çalıyor rüzgar şarkısını:
Umutlar uçup gitti-
O ardından yakınmakta…

Güz mevsimidir bu,
kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden,
durma git!
Ey dalındaki meyve
titriyorsun, düşüyorsun yere,
nasıl bir sır verdi ki
gece sana,
yanağın, o gül yanağın
buz gibi ürperişler içinde.

Susuyorsun, karşılık vermiyorsun,
kim konuşacak öyleyse?-

Güz mevsimidir bu,
kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden,
durma git!
‘Ben güzel değilim,’
-der yıldız çiçeği-
‘ama insanları severim,
onları avutmak isterim,
-çiçek görsünler hele yerde,
eğilsinler,
ve ah! tutup koparsınlar beni-
işte o zaman gözlerinde onların
bir anı canlanır,
benden daha güzellerinin anısı
-görürüm onu ben, görürüm-
ve işte öyle ölürüm.’

Güz mevsimidir bu,
kalbinin kırıldığı mevsim!
Git bu yerlerden,
durma git!

**

Bu şiir, benim üniversite yıllarından defterime not düştüğüm, bazen biraz şarap içtiğimizde bazı arkadaşlarımızla söylediğimiz bir şiirdi. Bir kitaptan okumadım (ve sonradan da hiç rastlamadım), dolayısıyla hangi kitaptan ya da dergiden alıntıdır, kim, ne zaman çevirmiştir, bir bilgim yok. İnternette de bir bilgi bulmak mümkün olmadı. (Çevirisini çok beğendiğimi, bilmem gerek var mı söylemeye? Buradan çok teşekkür ediyorum çevirmenine.)

Nietzsche’nin diye biliyor ve öyle okuyorduk ama emin değildim. Neyse ki internetten Almancasını buldum ve Nietzsche’ye ait olduğunu teyit edebildim. Almanca bilenler orjinaline şuradan göz atabilirler.

**